«عزيزم از موزه زمان زنگ زدند كه ساعت اقاى "جمشيد اسماعيل خانى "را به موزه اهدا كنيد . به ساعت تو نگاه مى كنم زمان و تاريخ ثابت مانده است آرزو ميكردم كه دوباره نبض تو عقربه هاى ساعت را به حركت در مى اورد و اين روزهاى سخت در كنارِ من و بچه ها بودى . ولى نه ، ميدانم قلب مهربانت تاب اين همه مصيبتى كه اين روزها گريبانِ جامعه را گرفته است نمى آورد. حادثه قطار تبريز ، آتش سوزى جان خراش پلاسكو ، سيلِ سيستان و بلوچستان ، ريزگردهاى خفه كننده خوزستان ، آلودگى هواى تهران ، خشك شدن درياچه ها ، مرگ كولبرها در سردشت كردستان و ... درد ناكتر از همه سكوت و بى كفايتى مسئولين را.»